Miecz przeznaczenia

Autor: Andrzej Sapkowski

Wydawnictwo: superNOWA

Rok wydania: 1995

Ilość stron: 362

            Andrzej Sapkowski jest autorem, którego nie trzeba przedstawiać żadnemu szanującemu się miłośnikowi fantastyki, szczególnie polskiej. Absolwent Handlu Zagranicznego Uniwersytetu Łódzkiego, w 1985 roku odkrył w sobie powołanie do tworzenia niezapomnianych historii, które w szybkim czasie stały się bestsellerami. Pisarz, w którego głowie narodziła się postać znana już niemal na całym świecie, białowłosy Geralt z Rivii. Wiedźmin.

            Do zostania wiedźminem prowadzi długa i bardzo wyboista droga. Młodzi chłopcy od najmłodszych lat poddawani są ciężkim treningom w sztukach walki oraz najróżniejszym procesom, mającym na celu nauczenie ich całkowitego tłumienia emocji. Wyposażani są oni we wszystko to, co najpotrzebniejsze do walki z wszelkim plugastwem świata. Wszystko kończy tajemnicza Próba Traw, którą przeżywa tylko czterech na dziesięciu kandydatów. 

            Ale czym byłaby ta historia, gdyby nie istniał tak zwany „wyjątek potwierdzający regułę”? Geralt miał w sobie o wiele więcej emocji niż przeciętny wiedźmin. Szczerze pragnął, można nawet powiedzieć, że kochał. Tym bardziej nie obce mu były rozczarowania, smutek i rozgoryczenie, którego nigdy tak naprawdę nie ukazywał. Przekonywany w tym, że nie można uciec przed przeznaczeniem coraz częściej dochodził do wniosku, że przeznaczenie to nie wszystko. I właśnie to było głównym tematem zbioru opowiadań „Miecz przeznaczenia” – nie miłość, nie przyjaźń, nie walki z potworami, o których ludziom się nawet nie śniło. Oczywiście, nie brakuje ich w całej fabule, ale zdecydowanie wyróżniała się wśród nich próba odnalezienia siebie samego, poszukiwanie własnego przeznaczenia, aż wreszcie skonfrontowania się z nim twarzą w twarz. A wszystko to za sprawą małej księżniczki Ciri, która zawróciła w głowie pozornie zimnemu i pozbawionemu emocji wiedźminowi. Bo przecież nikt nie może stanąć na drodze przeznaczeniu. Nawet Geralt, choć bardzo chciał.

    Oczywiście, w całej historii nie brakuje także tego, co w książkach Sapkowskiego najpiękniejsze: wspaniałych, tętniących magią krain, różnorodnych postaci najróżniejszych ras, od magów do niziołków, najstraszniejszych potworów, terroryzujących ludzi. Wszystko to staje na drodze Geralta z Rivii i sprawia, że jego życie staje się jeszcze bardziej kłopotliwe niż było dotychczas.

      Pozostaje jedynie zastanawiać się, jak poradzi sobie z tymi wszystkimi przeciwnościami lub sięgnąć do lektury. Bo, prawda jest taka, że Geralt jest postacią niezwykłą. Tak, w literaturze wszelkiego pokroju aż roi się od czarnych owiec, które, nie pasując do swojego środowiska, zaczynają podążać własną ścieżką prosto ku wiecznemu szczęściu. Ale nie tutaj! Geralt jest jednym z najlepszych wiedźminów – już sam fakt, że przeżył Próbę Traw świadczy o jego sile i o tym, jak bardzo nadaje się do tego fachu. I naprawdę nieźle się sprawuje. Ale to właśnie fakt, że jako jeden z niewielu wiedźminów zachował resztki człowieczeństwa, miał własne zasady i kierował się nimi bez żadnych wyjątków. Jeżeli raz sobie coś postanowił, bezsprzecznie się tego trzymał. I otaczał się jedynie osobami, którym bezgranicznie ufał – jak na przykład Jaskrowi, wędrownemu śpiewakowi, który dodaje szczypty humoru do fascynujących przygód Białego Wilka.

            Wiedźmin, po latach, które minęły od wydania pierwszego opowiadania o przygodach Geralta, stał się już niemal niezniszczalną marką, znanym na całym świecie. Powieści Sapkowskiego przetłumaczono na wiele języków, a gry komputerowe z cyklu „Wiedźmin” są uważane za jedne z najlepszych polskich gier.

            Czy jest coś jeszcze, o czym powinnam dodać? Wielopoziomowa historia napisana pięknym, barwnym, ale i prostym językiem, wciąga bez reszty i zabiera czytelnika na niezapomnianą wycieczkę do świata Geralta z Rivii. Fani wiedzą, o czym piszę. A ci, którzy kochają fantastykę, a nie mieli okazji czytać, niech wiedza, że jest czego żałować.

Ocena własna: 9/10