Córka kata

Autor: Oliver Pötzsch

Przekład: Edyta Panek

Wydawnictwo: Esprit

Rok wydania: 2011, stron 472

Opis: Krótko po zakończeniu wojny trzydziestoletniej w bawarskim Schongau dochodzi do serii brutalnych morderstw na dzieciach. Na ciałach ofiar wytatuowane są czarnoksięskie symbole – mieszkańcy miasta widzą w nich dzieło Szatana.

Rozpoczyna się polowanie na czarownice.

Akuszerka Marta zostaje oskarżona o konszachty z diabłem i uznana za morderczynię, jednak kat, który ma za pomocą tortur wymóc na niej zeznania, nie wierzy w winę kobiety. Razem z córką Magdaleną i miejskim medykiem Simonem prowadzi śledztwo na własną rękę. Trop prowadzi bohaterów przez ponury labirynt dzielnic biedoty, wygodne salony miejscowej elity i tajemnicze lochy z czasów ostatniej wojny.

Czy Jakub Kuisl będzie zmuszony w majestacie prawa zamordować niewinną kobietę? Ile jeszcze dzieci będzie musiało zginąć, żeby przerażająca prawda wyszła na jaw?

            W natłoku codziennych spraw człowiek nie ma zbyt wiele czasu na rozmyślania. Pracuje, uczy się i nie dostrzega w życiu tego, co najważniejsze. Nie rozważa przeszłości, by wyciągnąć z niej odpowiednie wnioski i nie popełniać w życiu tych błędów, które popełniał wcześniej lub które zauważył u swoich najbliższych. Tym bardziej nie zastanawia się, kim tak naprawdę jest, jaka jest jego historia i kim byli jego przodkowie.

            Oliver Pötzsch odbył fascynującą podróż do przeszłości, by odkryć wszelkie tajemnice związane z jego rodziną. Zbierał informacje z najróżniejszych źródeł, począwszy od własnej babci, kończąc na prywatnych archiwach, kryjących w sobie nawet najmniejsze szczegóły przeszłości jego rodu. I tak bardzo dobrze poznał Kuislów, którzy do XIX wieku byli najsłynniejszą dynastią katów w Bawarii, i których to jest potomkiem.

            Bohater powieści „Córka kata”, Jakub Kuisl, jest postacią udokumentowaną. W 1659 roku był on znanym katem z żoną i trójką dzieci. Przez swoją pracę był on postacią, której społeczeństwo unikało jak ognia. Mijając kata na ulicy, ludzie czynili znak krzyża oraz odprawiali ciche modły. Jego rodzina także nosiła swoje jarzmo: jako córka kata Magdalena nie miała szans na życie takie, o jakim marzyła. Była niemal przeklęta. Zakochana w młodym medyku, szuka sposobu, by mimo swojego pochodzenia odnaleźć w życiu szczęście i wreszcie nie myśleć o tym, co ludzie szepczą za jej plecami.

            Autor wrzuca swoich bohaterów w wir tajemniczej intrygi z tragedią w tle. Kiedy w Schongau ginie pierwsze dziecko, społeczeństwo ogarnia strach. Winną znaleziono szybko, ale kiedy zginęła kolejna osoba, akuszerka o imieniu Marta siedziała w więzieniu. Jak więc można było powiązać ją z tym morderstwem? To proste. Na plecach martwych dzieci widniał znak Wenus – powszechnie uważany za znak czarownic. Marta Stechlin była więc czarownicą. Ale czy na pewno? Nie był tego pewien sam kat, który miał zaprowadzić ją na stos. Postanawia samemu rozwiązać zagadkę, która wciąga nie tylko jego samego, ale też całą jego rodzinę w szereg problemów, z których ciężko się wykaraskać. Sprawy przybierają coraz bardziej tajemniczy obrót, giną kolejne dzieci, a odpowiedzi na pytania jak nie było, tak nie ma. Życie mieszkańców Schongau wypełniał strach i nienawiść do niewinnej akuszerki, która w więzieniu przeżywała katusze. Pytanie: jak skończy się cała historia? I co wspólnego z tym ma tytułowa „Córka kata”?

            Przyznam, że jestem szczerze zaskoczona tą powieścią. Klimat, który stworzył w swojej powieści autor, wciąga czytelnika bez reszty. Jego styl jest lekki i łatwy w przyjęciu, dzięki czemu powieść czyta się bardzo szybko. Czytelnika pochłania wartka akcja i życie wspaniale wykreowanych bohaterów. W części „Rodzaj posłowia” autor przyznaje, że pisząc książkę starał się w pełni trzymać się faktów. Co prawda zastosował wiele uproszczeń, jednak przedstawił w „Córce kata” wszystko to, co wiedział o swoich przodkach. Podzielił się z nami fascynującą historią swojego rodu i jednocześnie zachęcił, by samemu zainteresować się własnymi korzeniami. Kto wie, może jestem spokrewniona z kimś, kto zapisał się w historii jako bohater lub, co niemniej możliwe, prawdziwy dziwak i choleryk? Tego nie wie nikt. A ja tym bardziej, dopóki nie sprawdzę.

            „Córkę kata” z całego serca polecam, choć mam dziwny niedosyt, spowodowany takim, a nie innym zakończeniem. O co chodzi? Zajrzyjcie.

Ocena własna: 8/10

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa: