Wciąż ją kocham - film

Tytuł: Wciąż ją kocham

Reżyseria: Lasse Hallström

Scenariusz: Jamie Linden

Rok: 2010

Gatunek: Melodramat

Produkcja: USA

Opis: Miłość zmusza nas do podjęcia najtrudniejszych decyzji w życiu… Piękna, porywająca i głęboka miłość, w którą ciężko jest nam uwierzyć oraz rozstanie i poświęcenie w niezwykle wzruszającej historii. John i Savannah pochodzą z dwóch różnych światów, ale kiedy poznają się przypadkiem na plaży, natychmiast budzi się w nich wzajemne uczucie.

Główna obsada:

Amanda Seyfried (Savannah Lynn Curtis)

Channing Tatum (John Tyree)

Richard Jenkins (pan Tyree)

Henry Thomas (Tim Wheddon)

Film pożyczyłam od koleżanki, kiedy jeszcze byłam w trakcie czytania książki. Solennie sobie postanowiłam, że najpierw muszę przebrnąć przez pierwotną historię, aby później porównać ją do adaptacji. Przeczytałam, obejrzałam i powiem tak: po raz pierwszy spotkałam się z faktem, że film dorównuje swoją jakością książce, mimo iż parę wątków zostało pozmienianych przez reżysera.

Zaczęło się dziwnie i pewnie gdybym wcześniej nie poznała fabuły, całkowicie nie wiedziałabym, o co chodzi. Takie rozwiązanie poniekąd jest dobre, ponieważ wywołuje ono u widza zaskoczenie i dozę tajemniczości, która z czasem powoli zanika. Mnie jednak odrobinę zniechęciło, bowiem miałam wrażenie, jakbym zapomniała o jakiejś istotnej kwestii, o szczególe, który w dalszych minutach filmu mógł mieć ogromne znaczenie.

Pierwsze spotkanie

John Tyree to młody mężczyzna, któremu w życiu brakuje punktu zaczepnego. Przez wszystkie lata mieszkał wraz z ojcem w Wilmington położonym w Północnej Karolinie. Najcudowniejszy był jednak fakt, że mieli wspólną pasję, którą były numizmaty. We wstępie filmu poznajemy refleksje, które pojawiają się w głowie głównego bohatera oraz bezpośrednie przyczyny jego znudzenia się tym hobby. Po prostu miał już dość. Wolał tak jak inni znajomi z jego podwórka pić alkohol, chodzić na imprezy i nie przejmować się szkołą, czym utracił kontakt z ojcem. Można by rzec, iż bezpowrotnie. Po paru hulaszczych latach, postanowił chociaż w ten minimalny sposób zmienić swoje życie. Zaciągnął się do armii Stanów Zjedoczonych, gdzie poznał swoich prawdziwych przyjaciół, dowiedział się, czym jest odwaga, męstwo, szczerość. Dorósł. Na przepustce więc powrócił do domu, do ojca, z którym – jak natychmiast spostrzegł – dzieliła go wielka przepaść. Nie potrafił w żaden z możliwych mu sposobów odnowić więzi sprzed parunastu laty. Dopóty nie poznał Savannah, studentki, która w dobroczynnej akcji budowała domy dla bezdomnych.

Reżyser naprawdę pięknie przedstawił szczęście, w jakim trwali, kiedy spędzali ze sobą czas. Uczyli się nawzajem prawdy o ludziach, świecie, życiu, ale w szczególności dziewczyna zaraziła Johna swoim zainteresowaniem do autystycznych dzieci, pokazała mu nowe wartości: współczucie, wagę przyjaźni, lecz przede wszystkim potęgę miłości. Obydwoje nie potrzebowali nadmiaru czasu, by się w sobie zakochać.

Kiedy czytałam książkę, właśnie w tym miejscu zastanawiałam się, jak w filmie zostanie przedstawiony ten wątek. Bałam się, że ani aktorzy, ani reszta ekipy filmowej nie będą potrafili dokładnie oddać jej uroku i piękna. Na szczęście się pomyliłam, ponieważ wyszło idealnie.

Przymykając jedno oko, księżyc był wielkości ich kciuków.

W całej adaptacji najbardziej jednak podobały mi się dalsze losy bohaterów, gdy John musiał znów stawić się w armii i dopełnić dwuletniej służby. Wówczas świeżo zakochanie ciągle pisali do siebie romantyczne listy, od których wręcz biła siła łączącego ich uczucia. Jego prawdziwość. Muszę przyznać, że w filmie ten aspekt został lepiej przedstawiony niż w papierowym pierwowzorze. Można było dokładniej wczuć się w emocje, kiedy się widziało smutek, nadzieję i radość z ciągle zbliżającego się spotkania.

Cieszę się, że w rolach głównych bohaterów wystąpili Amanda i Channing, gdyż wręcz idealnie wczuli się w historię. Należą się dla nich podziękowania, że potrafili oddać to, co było najważniejsze. Podobnie zresztą dla reszty ekipy filmowej, która po prostu wykonała wspaniałą robotę.

I jestem pewna, że kiedy tylko znów będę miała możliwość i wolny czas, obejrzę film jeszcze raz.

Czas na pierwszy pocałunek