Wampir Vittorio

Autor: Anne Rice

Przełożył Lesław Haliński

Wydawnictwo: Rebis

Rok wydania: 2008, stron 245

Książka z cyklu „Nowe opowieści o wampirach”.

Opis: Vittorio, szlachetnie urodzony młodzieniec, żyje w Italii w piętnastym wieku. Oddaje się nauce, podziwia dzieła sztuki, które powstają we Florencji na zamówienie Medyceuszy – kiedyś ma być panem równie wielkim jak jego ojciec, właściciel warownego zamku poważany w całej okolicy.

    Nie wie jednak, że dni jego rodu są policzone, że horda demonów ukrywająca się w opuszczonym zamczysku już wkrótce zażąda krwawej ofiary.

     Ta zmysłowo opowiedziana historia o poszukiwaniu zemsty za śmierć najbliższych, która szybko staje się drogą ku całkowitemu upadkowi, jest także kroniką uwiedzenia i pożądania, które nie pozwala się uwolnić od zła.

     Książka jedna z trudniejszych, jakie w ostatnim czasie czytałam. Podziwiam Anne Rice za to, że pisząc z perspektywy żyjącego w piętnastym wieku szlachcica potrafi pisać tak realistycznie. Dlatego nie będąc przyzwyczajoną do takiego języka czytało mi się „Vittoria” ciężko. Ale nie znaczy to, że ta książka jest książką bezwartościową.

     Głównym bohaterem jest tytułowy wampir Vittorio, który żyjąc na pięknych terenach Toskanii opowiada o tym, jak wyglądało jego życie krótko przed tym, zanim naznaczyła je tragedia i rozpoczęła się egzystencja stworzenia przeklętego. Wampira. Miał szesnaście lat, gdy los postawił przed nim Ursulę, wampirzycę żyjącą w opuszczonym zamku wraz ze swoimi pobratymcami. Piękna wampirzyca niemal niszczy Vittoria. Doprowadza do tego, że chłopak zaczyna powoli tracić zmysły, być może pozornie. Potem były widzenia, które zmieniały młodego chłopca całkowicie. Wszystko to, w co wierzył dotychczas, zmieniło się, gdy mroczny demon odciął głowę jego bratu, a potem siostrze.

     Prowadzony żądzą zemsty, dla której tylko pragnął żyć, buduje dla siebie pozory wolności, jednak powoli poznaje bolesną prawdę. Dowiaduje się, że tak naprawdę jego szczęście skończyło się dawno, dawno temu.

     Jak już pisałam, książka napisana jest językiem (dla mnie) dość ciężkim w czytaniu, ale jakże barwnym, niemal kunsztownym. Autorka doskonale oddała klimat czasów, w których żył jej główny bohater, charakter tamtejszych szlachciców i mentalność ludzi. W czasie, kiedy myśląc „wampir” większość młodych ludzi odpowie „Zmierzch”, uważam, że powieści Anne Rice o tej właśnie tematyce, biją inne na głowę.

     Jej bohaterowie są żywi (jeżeli można tak powiedzieć o wampirach), pełni swego rodzaju wdzięku, każdy ma odmienny charakter i podejście do mrocznej egzystencji w świetle księżyca. Nie ma tu bezmyślnego latania za ofiarami, lecz prawdziwe rozterki, wątpliwości i problemy. Zadawałam sobie pytanie, jak ja czułabym się w sytuacji Vittoria, gdyby moje dotychczasowe życie miało pójść w niepamięć, gdybym straciła wszystkich najbliższych, a moim jedynym życiowym celem byłoby ich pomszczenie. Nie chciałabym na nie odpowiadać...

     Książka zdecydowanie godna polecenia. Zostawiła w moim sercu ślad i, jak każda książka, również mnie czegoś nauczyła. Czego w tym przypadku? Życia chwilą, bo nigdy nie wiemy, czy na nasze szczęście nie czyha ktoś o złych zamiarach.

Ocena własna: 7/10