Pan Lodowego Ogrodu t.3

Autor: Jarosław Grzędowicz

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Rok wydania: 2009

Ilość stron: 497

            Los pisze dla ludzi najróżniejsze scenariusze. Dla jednych jest to historia rodem z horroru, gdzie absolutnie nic nie ma wpływu na tragiczny finał. Dla innych jest to opowieść z happy endem, do którego prowadzi droga pełna niebezpieczeństw i wyrzeczeń. Jednak to od człowieka zależy, jak będzie wyglądało jego życie. To on dba o dekoracje i aktorów w tym wielkim teatrze. A przecież każde przedstawienie posiada puentę. Życie ma swój cel, choć dla każdego jest on inny.

            W trzecim tomie „Pana Lodowego Ogrodu” bohaterowie powoli zbliżają się do ostatecznego wypełnienia swojej życiowej misji. Zadania, od którego zależą losy fantastycznego świata, zwanego Midgaardem. Ich pozornie niekończąca się podróż w końcu otrzymała konkretny cel: Lodowy Ogród. Choć to dopiero początek. Początek końca rządów Bogów, Ziemian, którzy zamienili tą piękną planetę w istne piekło i zamienili ich mieszkańców w potwory. Jedynie Fjollsfinn, jeden z zaginionych członków ekspedycji i tak bardzo zmieniony przez magię Pan Lodowego Ogrodu, wydaje się stać po stronie Vuko Drakkainena. Stworzony przez niego świat to prawdziwa niezdobyta twierdza, która daje schronienie wszystkim tym, którzy go potrzebują. Choć prawie nikt nie wie, jak się do niego dostać. 

            Filar, cesarski syn, po wyczerpującej podróży i utracie jedynego przyjaciela, który łączył go z dawnym życiem, wciąż szukał swojego przeznaczenia. Trwał w przekonaniu że jest z stanie zmienić świat,

Fjollsfinn, Pan Lodowego Ogrodu

jednak nie do końca wiedział, jak to uczynić. On sam i troje tropicieli, którzy towarzyszyli mu w dalszej drodze wyznaczali sobie kolejne cele, choć żaden z nich nie wiedział, czego może się spodziewać. A kiedy cała czwórka trafia do niewoli, ich plany zmieniają się diametralnie i pojawia się nowy, pośredni cel: wolność. 

            „Wiedziałem, że muszę odnaleźć moich ludzi. Że muszę jechać na północ, aż do morza, i znaleźć moje przeznaczenie, które okaże się zbawieniem dla Kirenenów. Jednak wydawało mi się to śmieszne i niemożliwe. Zupełnie jakby dotyczyło kogoś innego.”

            W przedostatnim tomie powieści znajdujemy wiele odpowiedzi na dręczące nas pytania. Przede wszystkim: kim jest tytułowy Pan Lodowego Ogrodu i jaką ów ogród będzie miał rolę w misji Drakkainena. A także: czy drogi Vuko i Filara wreszcie się przetną?

            Powieść Jarosława Grzędowicza jest kolejną, którą uważam za prawdziwą perełkę w świecie polskiej literatury. Autor ten udowadnia, że polscy pisarze też mają coś do powiedzenia. I tak, po raz kolejny piszę o tym, jak bardzo polscy twórcy fantastyki są niedoceniani, jednak jest to fakt, który powinien być podkreślany za każdym razem. I znów zadaję pytanie: czy ktoś, kto nazywa się fanem fantasy czytując płytkie, pozbawione sensu powieści zagranicznych autorów naprawdę nim jest? I dlaczego ów fan nie zna żadnych z powieści powstałych w swoim kraju? Przeczytałam już wiele powieści z tego gatunku, zarówno polskich, jak i zagranicznych. I kiedy poza granicami powstają powieści o niemal tej samej fabule, nie wnoszące do literatury niczego oryginalnego, w Polsce powstają kolejne, zaskakujące i niepowtarzalne historie. I gdzie tutaj logika, drogi Czytelniku? Dlatego po raz kolejny szczerze zachęcam do sięgnięcia po polską fantastykę. Bo wielu tych, którzy dyskwalifikuje ją już w przedbiegach, naprawdę nie zawiodłoby się podczas lektury. A nawet jeżeli tak, to co szkodzi spróbować? „Pan Lodowego Ogrodu”, choć jest powieścią wymagającą, została napisana z pomysłem, jest zaskakująca i wciągająca do ostatniej strony. Podróż razem z Vuko Drakkainenem i Filarem po malowniczych krainach Midgaardu jest zdecydowanie interesującą odskocznią od codziennych problemów.

Ocena własna: 8/10

             

Serdecznie zapraszamy!