5. urodziny Zbrodni w Bibliotece + niespodzianka!

Zasady konkursu na stronie znajdziecie tutaj.

~*~

            Dookoła panowała obezwładniająca ciemność. Niebo za oknem miało barwę ciemnego granatu, dlatego nie mogły liczyć nawet na najmniejszy promień światła odbitego przez księżyc. Los spłatał im figla, pokrywając cały nieboskłon gęstym płaszczem chmur.

            Dwie postaci niemal jednocześnie przywarły do ściany, przerażone cichymi krokami dobiegającymi z głębi korytarza. Ich oddechy zamarły na kilka długich sekund. Ciała nie drgnęły nawet o milimetr. Lata praktyki pozwoliły im na wyćwiczenie swoich zmysłów i refleksu do takiej perfekcji.

            Jedna z nich wyciągnęła z kieszeni małą latarkę i będąc pewną, że nikogo nie ma w pobliżu, oświetliła drogę sobie i swojej towarzyszce. Druga podniosła do oczu małe urządzenie przypominające telefon komórkowy, jednak na wyświetlaczu widoczna była jedynie czerwona kropka i kilka kresek tej samej barwy.

            - Prosto i w lewo – mruknęła, odrywając wzrok od urządzenia. – Jesteśmy już blisko. Wygląda na to, że nam się uda. I to bez większych problemów.

            - Nie mów „hop” – odparła druga, dając znak, że powinny już ruszać.

            Stąpały powoli, uważając, by ich kroki były niemal bezszelestne. Obie wytężyły słuch, by jak najszybciej rozpoznać znaki tego, że w jakiś sposób zostały zauważone. Dookoła panowała jednak martwa cisza i trwała do momentu, kiedy dwie agentki stanęły przed dużymi, pancernymi drzwiami. Bingo.

            Szatynka spojrzała na blondynkę, posyłając jej uśmiech pełen zadowolenia. Jej towarzyszka z chęcią go odwzajemniła i z typową dla niej nonszalancją wstukała - znany tylko niektórym ludziom na świecie - kod, który może otworzyć te opancerzone wrota. Usłyszały ciche pikanie, po czym drzwi zaczęły się powoli rozsuwać.

            Wiedziały o tym miejscu prawie wszystko. Przez wiele miesięcy przygotowywały się do tej misji. A zadanie było pozornie bardzo proste: infiltracja Zbrodni w Blbiotece. Niewiele osób jednak wiedziało, jak wielka jest to organizacja i jak ogromne znaczenie ma ona w całym kraju.

            Wchodząc do pomieszczenia, zapomniały na kilka chwil o otaczającym ich świecie. Były tylko one dwie i rzędy wysokich do sufitu regałów. Sala przypominała olbrzymią bibliotekę, jednak korytarze pomiędzy rzędami zdawały się nie mieć końca. Na półkach znalazły książki nawet sprzed kilku wieków, lecz zachowane w prawie idealnym stanie. Szatynka odnalazła nawet na jednym z grzbietów ślady zakrzepłej krwi. Każda ze stojących na półkach pozycji miała swoją własną, niesamowitą historię.

            - Musimy znaleźć główne biuro i zabrać te akta dla szefa – mruknęła blondynka, dotykając delikatnie ramienia szatynki, wyrywając ją tym samym z głębokiej zadumy. Ją samą pokusa niemal omamiała, jednak lata ćwiczeń pozwoliły jej powstrzymać własne emocje.

            Podążyły korytarzem pomiędzy regałem dziesiątym a jedenastym. Żadna nie mogła oderwać wzroku od równych rzędów książek. Aż się prosiły, by wyciągnąć rękę i je otworzyć, ale obie agentki wiedziały, że może się to dla nich źle skończyć.

            Dotarły do drzwi, które mogły skrywać za sobą zarówno przestronny salon, w którym można by godzinami studiować księgi, jak i wymyślną salę tortur. Obie odetchnęły, widząc, że jest to cel ich podróży. Gabinet dyrektora Zbrodni w Bibliotece.

            Blondynka nieśmiało dotknęła klamki i patrząc ze strachem na szatynkę, nacisnęła ją. Oświetlając sobie drogę, weszły do środka. Drzwi zamknęły się za nimi z cichym kliknięciem.

            Pomieszczenie prawie niczym nie różniło się od zwykłego gabinetu w typowej firmie. Biurko, kilka regałów, wielki, skórzany fotel i okno zasłonięte ciemnoczerwonymi zasłonami. Stopy zapadły im się w dywanie z niedźwiedziej skóry. Nie było tam nic ciekawego. Nic z wyjątkiem wielkiej korkowej tablicy, zajmującej praktycznie całą ścianę naprzeciwko wejścia. Rzędy różnej wielkości karteczek zatańczyły im przed oczyma. Setki oczu patrzyły na nie z czarno-białych zdjęć z podpisem: ZWERBOWANY. Przez ostatnie pięć lat naprawdę nie próżnowali.

Wcześniej studiowały dane na temat najnowszych członków ZwB, jednak prawda była taka, że wiedziały jedynie o wierzchołku góry lodowej. Nigdy w życiu nie zdołają przekazać tego wszystkiego szefowi.

            Szatynka zrobiła kilka niepewnych kroków w przód i westchnęła z bólem, widząc znajomą, przyjazną twarz.

 - Zobacz, mają nawet Williama – wskazała palcem zdjęcie detektywa Murdocha. – Są tu wszyscy ci, którzy wcześniej z nami współpracowali. Wygląda na to, że ktoś zrobił nas w balona...

- Istotnie – usłyszały za sobą niski, męski głos. Dźwięk ten był ostatnim, jaki usłyszały. 

~*~

            Ale oczywiście wiadomo, że  Zbrodni w Bibliotece to nie jest żadna mafia, a coś, co jednoczy ludzi z zamiłowaniem do literatury „z dreszczykiem”. ZwB obchodzi w tym roku swoje piąte urodziny, dlatego świętujmy kolejny rok pracy nad promowaniem literatury grozy. Dzięki temu stowarzyszeniu mogłyśmy poznać wiele świetnych tytułów, które na lata zapadną nam w pamięci. Wszystkiego najlepszego i oby Zbrodnia w Bibliotece działała przez wiele kolejnych lat!