Fight Club

Autor: Chuck Palahniuk

Przekład: Lech Jęczmyk

Wydawnictwo: Niebieska Studnia

Rok wydania: 2006, stron 236

Pierwsza zasada Podziemnego Kręgu to nie rozmawiać o Podziemnym Kręgu.

Druga zasada Podziemnego Kręgu to nie rozmawiać o Podziemnym Kręgu.

Trzecia zasada Podziemnego Kręgu to dwóch mężczyzn, jedna walka.

Jedna walka na raz.

Walczy się boso i bez koszul.

Walka trwa tyle, ile trzeba.

Jeżeli jest to twoja pierwsza noc w klubie, to musisz walczyć.

            Już słysząc „Podziemny Krąg”, wielu z was kojarzy głośny film wyprodukowany w latach dziewięćdziesiątych na podstawie książki „Fight Club” Chucka Palahniuka. Jednak, jak wspominały wszystkie moje polonistki, lepiej najpierw przeczytać książkę, a dopiero potem zagłębić się w adaptację filmową, ponieważ można się mocno zawieść.

            Wiele słyszałam o tym autorze, jednak nie miałam pojęcia, że jego najgłośniejsza powieść jest tak poruszająca. Pisarz utrzymywał przez całą książkę atmosferę tajemnicy. Głównego bohatera poznajemy na spotkaniach grup wsparcia dla ludzi umierających na raka lub pasożyty, albo chorych na demencję. Dopiero tam czuł się w pełni bezpieczny i odprężony, mógł płakać ludziom w ramię, a co za tym idzie, pozbywać się nieznośnego napięcia, które od wielu dni nie pozwalało mu zasnąć. Był w centrum uwagi. Balansował pomiędzy snem a jawą, aż w końcu przestał odróżniać świat swojej wyobraźni od tego realnego. W jego pamięci pojawiały się czarne dziury. Nicość. Zagubił własną tożsamość, w poszukiwaniu spokoju dla duszy. Poznał Tylera Durdena i Marlę Singer, od których zaczął się początek końca.

            Tyler wydawał się prawdziwym przyjacielem – służył wsparciem i dobrym słowem, udostępnił swoje mieszkanie, aż w końcu założyli wspólnie klub walki. „Podziemny Krąg”, który stał się nie tylko miejscem spotkań mężczyzn z niemal wszystkich środowisk społecznych, ale stylem życia. Ucieczką od rutyny i możliwością odnalezienia siebie na nowo. Czymś, od czego człowiek się uzależnia, mimo że często z obrażeń leczy się kilka tygodni. Mężczyzna, który w prawdziwym życiu nie potrafi walczyć o swoje, podczas walki czuje się jak sam Bóg, kładąc przeciwnika na obie łopatki.

            Wszystko zaczyna się układać w logiczną całość, kiedy Tyler nagle znika, a główny bohater wyrusza w podróż w poszukiwaniu przyjaciela, przy okazji dowiadując się wielu zaskakujących faktów o samym sobie. Pytanie: czy uda mu się w porę naprawić to, co zaczął Tyler? Czy będzie w stanie zapobiec katastrofie, która może pochłonąć setki istnień? Czy kiedykolwiek będzie w stanie zaufać samemu sobie?

            Powieść jest tak odrealniona, że czyni to z niej historię wyjątkową. Czytelnik balansuje pomiędzy snem a jawą, życiem i śmiercią, a czasem nawet i te granice się zacierają. Zagubienie głównego bohatera objawia się nawet w języku, jakim opisuje świat: krótkie, urywane zdania świadczące o tym, że nie panuje nad tym, co dzieje się dookoła niego. Aż wreszcie moment, w którym dostrzega prawdę i nie może pogodzić się z własnym losem, pogrążony w bezsilności.

            Pan Lech Jęczmyk, który podjął się zadania przetłumaczenia „Fight Clubu” na język polski, umieścił z tyłu jego krótki wywiad z Chuckiem Palahniukiem. Z przyjemnością przytoczę jego fragment, który najprawdopodobniej zainteresuje Was najbardziej:

Czy coś szczególnego skłoniło Pana do napisania „Fight Clubu”?

Chuck Palahniuk: Pomysł zrodził się, kiedy wybrałem się na wakacje. Wędrowałem i obozowałem w lasach, i kiedyś wdałem się w dyskusję z osobnikiem, który w środku nocy puszczał swoje radio na cały regulator. Pobił mnie tak paskudnie, że chodziłem z posiniaczoną twarzą przez kilka miesięcy, a nikt w mojej pracy nawet nie wspominał, jak okropnie wyglądam. Wtedy właśnie zdałem sobie sprawę, że jeżeli wygląda się odpowiednio strasznie, to nikt cię nie spyta o twoje życie prywatne. Nikt z twoich kolegów z pracy nie zaryzykuje, żeby dowiedzieć się, co robiłeś po pracy. To wtedy zacząłem przypominać sobie i porządkować moje opowieści o bójkach i spisałem zasady dla tego, co stało się Podziemnym Kręgiem. I tyle.

Prawdziwy dowód na to, że życie może być doskonałą inspiracją do pisania.

Ocena własna: 10/10

Za egzemplarz recenzencki „Fight Clubu” serdecznie dziękujemy wydawnictwu Niebieska Studnia.